Welkom op Mexico Airport… vandaag gaan we weer terug naar Nederland. Gisteravond waren de laatste twee concerten van Barana en Carlama, deel van een uitgebreid programma bij een groot festivalterrein (Conciertodromo), met onder andere Boi Akih, Jimmy Omonga, Radaid.
Het is met de subtiele muziek van Barana niet altijd makkelijk om op buitenfestivals te spelen, maar het kan wel. Het Mexicaanse publiek houdt erg van swingen, maar kan gelukkig ook ademloos luisteren! Voor dit soort gelegenheden denken we lang na over ons repertoire. We willen niet alleen grooven en pompen, maar je moet wel heel helder spelen, anders verwaait het. Een uitdaging dus, maar met groot succes. We werden nog tot laat na het concert door publiek gefeliciteerd met ons optreden.
Het optreden van Carlama ging er natuurlijk in als koek: er is hier in Mexico momenteel een klezmer-rage, en dan is het nog maar een klein stapje naar de balkanmuziek. Wat is het dan geweldig om voor je een massa van 3000 dolenthousiaste Mexicanen te zien dansen!
De avond werd besloten door een super concert van de Amsterdam Klezmer Band. Ik had ze gek genoeg nog nooit gehoord, maar ze maakten hun reputatie volledig waar. Knap om zonder percussie de zaal aan het dansen te krijgen! De Nederlandse teksten van Job Chajes (die ook meesterlijk inviel bij Carlama Orkestar) regen zo ongeveer elk bekend joods woord aan elkaar en zorgden voor een brede grijns op onze gezichten. Dansen!
In het hotel wachtte ons een verrassing: de organisatie had een traditionele Mariachi band geregeld, en dat zorgde voor een fantastische feestelijke ontlading. Iedereen dansen, heel gezellig.
Ik heb nog even staan te praten met de flamboyante zangeres/percussionist van de Mexicaanse band Radaid, die ‘s middags ook op het festival had gespeeld. Frisse muziek met heel veel invloeden, maar toch een duidelijk Mexicaanse sound. Het was technisch minder ontwikkeld dan we van Nederlandse bands gewend zijn, maar ze compenseerden ruimschoots door heel veel inzet. Ze vertelde me dat het moeilijk is in de kleine stad waar ze vandaan komen om een band overeind te houden, omdat er heel weinig speelmogelijkheden zijn. Gelukkig begint het internationaal heel behoorlijk aan te slaan.
Vanmiddag hebben we afscheid genomen van onze begeleider Angel (Thank you Angel!) en Deni (Thank you Deni!). Deni hebben we ontmoet tijdens het eerste Carlama Concert, en ze volgde daarna ook de andere concerten. Naast dat ze bijzonder prettig gezelschap bleek, kon ze ons ook heel veel vertellen over Mexico. Via haar kwamen we op plekken waar je normaal nooit komt. We zullen haar missen.
Ik kan eigenlijk alleen maar in superlatieven over ons bezoek hier praten: wat een heerlijk volk, land, eten, muziek. Nu hopen dat het weer in Nederland een beetje te doen is….