Oei ik loop een beetje achter… Maar er gebeurt hier zoveel dat het bijhouden van deze blog niet altijd even makkelijk blijkt. Spelen in twee bands op één festival betekent natuurlijk niet alleen twee keer zoveel spelen, maar ook twee keer zoveel soundchecks, twee keer zoveel probleempjes om op te lossen en twee keer zoveel nutteloze wachttijd.
Woensdag hadden we dus ons eerste concert met Carlama Orkestar. Dat was inderdaad zwaar qua ijle lucht (2000 m), maar nog meer qua geluid. We hadden een behoorlijk eigenwijze geluidsman, die zodra je je omdraaide al weer aan de knoppen zat te draaien, en helaas niet in de goede richting. Het gevolg was een een concert waarin in eerste instantie alleen Akos te horen was, en helemaal geen bassax (wat gek was, want die stond ‘s middags juist weer veel te hard). Onvermijdelijke conclusie: volgende keer een eigen geluidsman mee.
De dag erop leken we vrij te hebben om iets toeristisch te gaan doen, maar de organisatie zag haar kans schoon, en had een soundcheck gepland voor een concert drie dagen erna (vandaag)…. Tja, je gelooft het pas als je het echt aan het doen bent.
Met veel moeite hebben we die soundcheck een uurtje eerder kunnen plannen, zijn er twee taxis geregeld, en zijn we met Carlama, Barana en recensent Peter van Amstel naar de Piramides gegaan die buiten Mexico Stad liggen. Indrukwekkend, maar zo groot dat je je er eigenlijk niet meer persoonlijk toe kunt verhouden. Moeilijk voor te stellen hoe daar vroeger mensen hebben geleefd!
Vrijdagavond zou het debuut van Baraná in Mexico zijn. Na onze soundcheck ‘s ochtends, was er nog tijd voor een klein toeristisch momentje, waarin we met twee taxi’s naar het centrale plein gegaan zijn. Met het paleis van president Calderón, en ernaast een digitale klok die aftelt hoe lang hij daar nog zou zitten! Niet zo geliefd hier dus.
Aan het plein liggen twee kathedralen, die bijzonder helemaal aan elkaar gebouwd zijn. Erg veel klatergoud en kitschporcelein, maar in de tweede kathedraal was achterin een indrukwekkende nis: prachtig mooi donker goud, naïeve beelden en een mooi sprankelend straaltje zonneschijn. Het was zo eerlijk en sober, dat ik er echt door geraakt werd.
Daarna koffie en een ijsje (dom!!!) in een café, waar puur toevallig ook de Carlama sectie binnen kwam zeilen. Zo gezellig, dat het vervolgens nog even stressen werd om weer op tijd bij het hotel te komen. We hadden bedacht de metro te nemen, maar toen sommigen in het gezelschap de propvolle metro’s zagen, wilden ze toch met de taxi (duurt langer, want het verkeer staat hier volledig vast).
We speelden ‘s avonds als laatste in een mooi concertzaaltje. Helaas was het geluid wederom een drama, en hebben we de hele avond zonder monitoren gespeeld. Dat was wel even schrikken, maar ik was bijzonder trots op onszelf dat we ons eroverheen hebben kunnen zetten. Naarmate het concert vorderde kwamen we er steeds beter in, en er gebeurden bijzondere dingen. Fijn om te voelen dat we van dat soort omstandigheden dus niet meer zo afhankelijk van zijn. Peter van Amstel bleek er ook te zijn, en was heel erg enthousiast.
Zaterdag was voor ons een spannende dag, want er zouden ‘s avonds video-opnames gemaakt worden, die we hard nodig hebben voor onze promotie. We speelden weer in hetzelfde theater, nu in driedubbelconcert met Carlama en nog een Mexicaanse band. Baaná speelde als eerste, wat ons de laatste soundcheck gaf (dat is een soort ongeschreven regel, zodat je niks meer hoeft te verplaatsen).
De soundcheck verliep nu een stuk beter, en we moesten ook nog veel organiseren voor een 8-sporenopname van het concert. Helaas blijkt die volledig mislukt te zijn (de saz is niet te horen), maar het concert was fantastisch! Zaal volledig gevuld met 600 enthousiaste Mexicanen, die me tot nog laat op de avond bleven feliciteren met ons concert.
Wat een publiek hier! Ayax, onze videoman, legde me nog uit dat als Mexicanen uitgaan, ze heel open zijn voor wat er gaat gebeuren, en er helemaal induiken: vrolijk, triest, maakt niet uit. Dit was echt een ervaring die me bij zal blijven.
Meteen daarna de tweede set met Carlama: zwaar dus. Terwijl ik begon te spelen, was ik nog een beetje afwezig. Ik dacht ook: wat gek om ineens zulke feestmuziek te maken, na zo’n intens concert. Maar al snel werd het ook echt feest, en hebben we de tent afgebroken.
Vandaag is het zondag (hoewel daar in activiteit op straat niets van te merken is), en hebben we onze laatste twee concerten op een groot buitenluchtpodium, met veel toeschouwers. De soundcheck klonk niet slecht, maar dat zegt hier helaas niet zo veel….
