Vannacht samen met Behsat aangekomen in Istanbul. We konden alleen nog een vlucht om 23.20 krijgen, waarna we om 04.00 plaatselijke tijd aankwamen. Dat had overigens wel een paar voordelen, want waar je normaal een hele tijd in de rij staat voor de visa, was ik nu gelijk aan de beurt (en zelfs eerder dan Behsat door de douane heen).
Ook de taxirit naar Istanbul gaat een stuk sneller ‘s nachts als er niet de gebruikelijke files staan en er niemand op de weg is. Ineens begreep ik wel weer waarom autorijden statistisch veel gevaarlijker is dan vliegen: 120 km over een 50 km weg….
‘S middags gingen we naar de zaal waarin we overmorgen in Istanbul spelen. Prachtige zaal, maar met heeeeel veeeeeel GALM: ongeveer zoveel dat je bij een foute noot nog snel naar het publiek kunt rennen om daar alsnog de goede te spelen.
Daar zullen we ons repertoire op moeten aanpassen.
Na het televisie-interview met CNN Turk was er – zeldzaam genoeg – wat tijd voor toerisme en heeft onze Turkse manager Hakan ons meegenomen naar de specerijen Bazaar (ook wel de Egyptische bazaar.) Indrukwekkende kleurenpracht en aangename gekte….
Als we daarna in het busje stappen om Bart, Meinrad, Sebastian en geluidsman Peter-Paul op te halen van de Aziatische airport tijdens een uur durende tocht realiseer ik me weer hoe bizar het is dat het hele culturele leven in Istanbul plaatsvindt op twee vierkante kilometer (de historische wijk Taksim in het Europese deel), terwijl de stad zich over vele tientallen kilometers uitstrekt. Daar, in het Aziatische deel, ontpopt Istanbul zich ook pas als de metropool die het is, met stukken kermis langs de snelweg en eindeloze snelwegen en bouwwerken. Ziet nooit iemand, al is het maar omdat de schoonheid ervan vooral uit de lelijkheid ervan bestaat.
Na anderhalf wachten op de airport op de koffers dan eindelijk met zijn allen naar Bursa. Onderweg veel te veel gegeten want wat is het LEKKER!!!
