Vanuit mijn raam ruik ik de specerijen op straat. We zitten in Bursa in een pittoresk oud hotelletje in het oude centrum. Er is ‘s ochtends opnieuw tijd voor wat toerisme, dus we gaan met zijn allen wat rondlopen door de overdekte markten, bezoeken een moskee en drinken slechte koffie op een prachtig dakterras. Hakan onze manager komt er daar pas weer bij: hij had slecht geslapen omdat zijn kamer veel te warm was. Het weer is geweldig, maar toch is overal de verwarming aan.
Na een souvenir inkoopmoment is het tijd voor de soundcheck in het theater dat zich in het moderne gedeelte van de stad bevindt in een winkelcentrum. Echt gezellig is de ruimte eromheen niet, maar de mensen van het theater blijken hartverwarmend. Meinrad moet flink wennen aan de vijfsnarige klassieke bas die geleend is van het plaatselijke symfonieorkest. Hij besluit na een kwartier om de kam te verplaatsen: benieuwd wat de eigenaars ervan zullen vinden maar daarna klinkt ie wel goed!
Net voor het concert wordt voor het eerst ons interview op CNN Turk uitgezonden, te laat om voor meer publiek in Bursa te zorgen, maar ze hebben het volgens de aanwezige Turken goed gedaan (ik heb het zelf nog steeds niet gezien).
Terwijl wij ons concert maar matig vinden en het publiek beleefd klapt (zonder toegift) blijkt iedereen achteraf bijna hysterisch enthousiast. De burgemeester staat er op om zelf de bloemen te geven. We moeten snel weer terugkomen en de organisatrice houdt niet op met schuldbekentenissen: ze hadden te weinig gedaan aan de publiciteit. Wel grappig hoe anders het hier werkt. Er worden weinig recensies geschreven in kranten. In plaats daarvan gaan alle bezoekers zelf al hun vrienden bellen en uitkafferen dat ze iets gemist hebben. Na het concert worden we gefêteerd met heerlijk eten in geweldig restaurant. Veel te veel eten, veel te veel raki, veel te laat, maar wel supergezellig. Morgen naar Istanbul.
