Ik kan me nog herinneren dat ik eind jaren tachtig wel eens een concert van Miles Davis heb gezien ter gelegenheid van het MECC Jazz Festival in Maastricht, toen een soort zuidelijke dependance van het North Sea Jazz festival….
Sinds dit jaar bestaat het Mecc Jazz Festival weer, en nu speelden we er zelf. Een eer, en ook een onverwacht groot genoegen: een hartelijke ontvangst, een heerlijke maaltijd, aardige geluidstechnici, een leuk zaaltje, enthousiast onthaal…. en vooral: lekker veel publiek. Zo’n driehonderdvijftig man in de zaal, met verrassend weinig uitloop (totdat het concert van Joe Jackson naast ons begon, dat wel). We speelden een powerset. Na afloop kregen we bevlogen reacties van CD-kopers. Fijn dat op zo’n klassiek “jazz”jazzfestival iedereen ook de Turkse roots van de muziek als volkomen natuurlijk accepteert.
Een uurtje na ons stond het kwartet van saxofonist Wayne Shorter geprogrammeerd in een andere zaal. Shorter werkte in de zestiger jaren een aantal jaar met de reeds genoemde Miles Davis samen in diens legendarische kwintet met Herbie Hancock, Ron Carter en Tony Williams. En gek genoeg heb ik hem daarna volgens mij nooit meer aan het werk gezien. Hij heeft al een jaar of tien een eigen kwartet met bassist John Patitucci, pianist Danilo Perez en drummer Brian Blade.
Het werd een super spannend optreden, en drummer Brian Blade maakte op iedereen een onuitwisbare indruk. Ik had hem ooit in het begin van zijn carriere horen spelen, toen hij nog een begenadigd swingende drummer was, maar hij heeft zich ontwikkeld tot een vulkaan van vrijheid. En de vergelijking met een vulkaan moet je vrij letterlijk nemen: hij gaat soms staan of valt bijna van zijn kruk af bij uitbarstingen die recht door je ziel snijden. Het concert kende ook een fantastisch opbouw: het eerste half uur speelde de groep helemaal vrij, lyrisch, zonder time, en ook op een bepaalde manier fragmentarisch te noemen. Shorter speelde telkens een paar frasen, en ging vervolgens geamuseerd tegen de vleugel leunen. Veel publiek had zich duidelijk ergens anders op ingesteld, en vertrok gedesillusioneerd. Onterecht, want beetje bij beetje ging de groep meer in time spelen, op zo’n open en spannende manier dat je het bijna niet opmerkte, en kwamen er betoverende composities tevoorschijn. Dank dat ik deze grote meesters aan het werk heb mogen zien.
