Weer helemaal terug in Nederland, extra onderstreept door deze grappige foto die ik kreeg toegestuurd door cellist Ernst Reijseger… Kijk goed.
Ik heb 11 uur geslapen, maar vanochtend had ik toch nog het gevoel alsof ik midden in de nacht opstond. Ik heb nog mooie plaatsjes op mijn netvlies staan, zoals hieronder het publiek op het Conciertodrome, tussen twee concerten door.
Maar zo mooi als het was in Mexico, is er ook plaats voor wrange gedachten. Wat een heftig land, qua politiek. Door onze persoonlijke gids werden er regelmatig wat luikjes opgelicht, over misdaad, moordcommando’s en anti-emancipatiebeleid. Zo blijkt het geven van alfabetiseringscursussen aan Indiaanse gemeenschappen een gevaarlijke illegale klus, waar je om opgepakt en vermoord kunt worden. Nauwelijks voor te stellen, en het doet je weer realiseren dat we het in Nederland goed hebben, en dat iedereen die anders beweert zich diep zou moeten schamen..
En nu moeten we snel aan het werk voor onze concerteserie vanaf 6 mei, waarin Baraná de fantastische Franse draailierspeler Valentin Clastrier en de Italiaanse percussionist Carlo Rizzo ontmoet. Modes et Maqams!
