Hoewel we vandaag vroeg naar Amman moeten reizen, worden we gevraagd om ervoor nog samen met Lena Chamamyan ‘s ochtends in een tv-programma op te treden…
We zijn wat achterdochtig of die opnames niet te veel gaan uitlopen, maar het programma wordt live uitgezonden, dus heel erg zal dat niet kunnen zijn. En bovendien doen we het graag voor Lena, die geen eigen begeleidingsband heeft op het festival.
Bij de controlroom van de Syrische staatsomroep stappen we regelrecht de zeventiger jaren in. Zeker tien technici zitten allemaal tegelijk op een rij naar hetzelfde beeld te staren, een vrij lachwekkende vertoning van werkverschaffing. Als ik vraag naar een toilet, word ik een verdieping hoger door een andere studio geleid, die bij de laatste moderniseringsoperatie kennelijk is overgeslagen: ik krijg het gevoel alsof ik naar foto’s van mijn vader in zijn beginjaren bij Philips kijk. Helaas ligt mijn fototoestel beneden…
Het verstrooiingsprogramma (met hoogst boeiende items over het soort rotssteen in Syrië en het zorgen voor baby’s, Lena heft haar ogen ten hemel) wordt in één enkele ruimte opgenomen, zodat we moeten soundchecken tijdens een reclameboodschap van 1 minuut, en dan weer van het podium moeten afrennen voordat het volgende item begint. Als het onze beurt is, heeft de Spaanse pianist Angel, die Lena en de Spaanse zangeres met ons zal begeleiden, nog steeds helemaal geen geluid. Hulpeloos kijkt hij om zich heen: ‘Jongens, wat moet ik doen?’ Hij begint vervolgens maar te playbacken zonder te horen wat ie doet. Gelukkig vindt iemand snel een knopje, waarna er wel geluid is, maar dat kan niet verhelpen dat de toets van de lage E niet meer omhoog wil komen, zodat we een heel stuk ongewild met de pedaaltoon E spelen. Ik soleer lekker, en bedenk me dan ineens dat de enige microfoon die ik zie op 2 meter afstand staat, een dynamische microfoon met een opnamebereik van zo’n 20 centimeter…
Vooraf hadden Behsat en ik gevraagd hoe lang onze bijdrage moest zijn. Als Behsat, Bart en ik na een aantal interviews met de organisatie de ballade Gurbet spelen, begint iedereen na twee minuten ineens heel zenuwachtig te kijken, en wordt 20 seconden later het stuk midden in een vrije zangsolo van Behsat afgebroken. Sorry, programma moet afgekondigd worden…. Behsat voelt zich begrijpelijk in zijn hemd gezet, maar weet zijn chagrijn met enige moeite binnen te houden. De wetten van de tv. De organisator verzekert me gelukkig dat er toch ook podiumgeluid is opgenomen, maar ik ben zeer benieuwd naar de opnames (die ook streaming schijnen geluisterd te kunnen worden, maar ik weet nog niet waar).
Als we terugkomen in het hotel, zijn de twee taxi’s waarmee we naar Amman moeten rijden (ca 4 uur) veel te klein, en wordt er een busje geregeld. Uiteindelijk vertrekken we dan toch nog anderhalf uur te laat, terwijl we diezelfde middag nog moeten soundchecken in Amman. De reis voert eerst door het dorre landschap van Syrië. Bij de douane van Syrië worden we een keer of vier gecheckt, en moeten we exitgeld betalen (dus je betaalt een visum om een tijdje in Syrië te mogen zijn, maar om ook echt weg te mogen moet je ook weer betalen. Ben benieuwd wat er op de dag van het aflopen van je visum gebeurt!). Bij de grens van Jordanië moet alles nog een keer door de scanner, om zeker te weten dat we geen wapens invoeren… In Jordanië begint het landschap te heuvelen, en wordt het iets groener, met her en der uitgedunde dennenbosjes, die zich in de natte winter als een kameel wapenen tegen de woestijnachtige zomer. Mooi.
In Amman brengen we onze spullen naar het budgethotel (bij mij doet het koudwater en een stopcontact het niet, werkt het licht soms, en imiteert mijn airco op de supersilent stand het geluid van een opstijgende raket).
Ons optreden blijkt wederom outdoor te zijn, in een intiem klein parkje in de uitgaanswijk Jara, in de afgelopen jaren aangelegd. De sfeer is geweldig. Overal in de buurt zijn groepen mensen buiten. Het optreden gaat heerlijk, heel speels en los. Helaas had de band voor ons zo lang gespeeld, dat halverwege ons optreden de buren beginnen te klagen dat het te laat is. We ronden af met het akoestische en cabareteske Imkansiz, dat inslaat als een bom. We ontmoeten daarna uitgelaten nieuwe fans, waaronder drie gesluierde meisjes, die ons op het hart drukken heel vaak naar Jordanië te komen. Ze blijken trouwens van het optreden gehoord te hebben via Lena, die ze gebeld heeft. Leuk.
rij technici in de studio
Lena met Behsat’s saz
In de tv-studio