Baraná Quintet in Damascus, dag 1,2,3

Waar te beginnen? Bij de aankomst ‘s middags in Damascus natuurlijk, maar dat voelt door de drukte al weer lang geleden….

We wisten dat we mogelijkerwijs toch moesten betalen voor de visa, omdat de communicatie met het departement van de visa niet altijd even vlotjes verloopt. Zoals geen enkele communicatie in Syrië vlotjes verloopt overigens. Dus nadat we eerst een half uur in de ene rij hadden gewacht, moesten we toch weer terug naar de ‘bank’ waar we vervolgens ruim drie kwartier moesten wachten om voor de visa te betalen. Toen we uiteindelijk anderhalf uur na aankomst door de douane heen waren, was de organisatie inmiddels heel onrustig en ook nog eens chagrijnig omdat het niet gelukt was met de visa.

Dit matige begin werd ruimschoots goedgemaakt door het resultaat van de halve finale van Nederland tegen Uruguay, wedstrijd die we ‘s avonds in een restaurant hebben bekeken samen met de andere musici van het festival. Overigens wel na bijna de gehele eerste helft gemist te hebben, omdat een bus die ‘over drie minuten’ zou komen, er pas na twintig minuten is, en een tochtje van ‘tien minuten’ dan gewoon ruim een half uur blijkt te duren. Ik had me al op ingesteld op een dergelijke manier van plannen, maar voetballiefhebber Behsat wordt er niet blij van.Vanaf dat moment checken we telkens of het om ‘Syrische minuten’ gaat of om ‘Zwitserse’.

De volgende ochtend geven we een workshop op het conservatorium in Damascus, waar een geinige ongedwongen-chaotische sfeer heerst. Er worden even snel wat versterkers opgesnord, net als wat leerlingen, die later allemaal zelf al lang afgestudeerd blijken, en in de Bigband van organisator/gitarist Hannibal Saad spelen. In en uit lopen er allemaal andere leerlingen, die dan daarna weer na een andere repetitie moeten. Onze ‘eigen leerlingen’ spelen mee met wat van onze stukjes, waarbij we wat uitleggen over onze manier van werken. Wat vooral opvalt dat ze veel minder op communicatie gericht zijn, en veel meer geneigd om een groove gedachteloos door te spelen. Maar uiteindelijk gaan ze wel met ons mee.

Na onze workshop horen Bart en ik ineens dat we gevraagd worden om mee te spelen met een plaatselijke zangeres, en een Spaans bandje dat ook op het festival speelt. Dat kan op vele manieren uitpakken, maar zangeres Lena Chamamyan blijkt fantastisch. Ze is Syrisch met Armeense roots, en heeft een paar prachtige Armeense stukken meegenomen. Ik krijg meerdere malen rillingen op mijn rug, en ter plekke ontstaat de gedachte om een keer een project met haar te gaan doen. Ze blijkt niet alleen fantastisch te zingen, maar ondanks haar sterdom in het Midden-Oosten ook ontzettend grappig en aardig te zijn.

De avond vervolgt met een borrel op de Deense ambassade, en interview daar met de belangrijkste Arabische intellectuele krant Hayyat. Een krant die in de hele Arabische wereld gelezen wordt – dus goede publiciteit – maar wel erg veel vage vragen over of Syrië aan onze verwachtingen voldoet.

En later op die avond natuurlijk de volgende belangrijke halve finale: Duitsland-Spanje, waarbij er ineens nog maar één biertje per persoon wordt geschonken in het restaurant (en de volgende dag helemaal niet meer!). Helaas voor Meinrad (Duits!) loopt de avond sportief gezien wat treurig af. In het hotel spoelt hij het alsnog weg met een biertje.

We wimpelen een extra workshop de volgende ochtend af, omdat we fris willen blijven voor het concert en – niet onbelangrijk – toch wel tenminste iets van het oude centrum willen bekijken. We lopen door de souk, en bezoeken de imposante Umayyad moskee, een pelgrimsoord voor Iraniërs. Die er dan ook in groten getale zijn, in extatische gebeden verwikkeld

Omdat we maar een uur voor de soundcheck hebben, besluiten we een uur eerder naar het podium te gaan, zodat we ons daar rustig kunnen voorbereiden. Tot onze grote verbazing is iedereen daar nogal gestresst. ‘Snel, we hebben weinig tijd’… (?) Later blijkt dat de organisatie onze dadendrang om er vroeg te zijn meteen heeft aangegrepen voor een wisseling in de soundcheckvolgorde, zodat we uiteindelijk helemaal niet meer tijd hebben, maar wel langer in de felle zon staan. Gelukkig is de geluidsploeg zeer efficiënt en staat er snel een goed geluid.

De omgeving van het concert is fantastisch: op een binnenplein van een groot middeleeuws kasteel (de citadel). Waar een idioot grote hoeveelheid stoelen uiteindelijk helemaal bezet raakt met 2000 man publiek. Het Syrische publiek luistert heel aandachtig, wat knap is als je met zijn zovelen bent, en de sfeer voelt daardoor toch intiem. Na ons optreden volgen een veel te lang optreden van het Spaanse bandje, en daarna nog de stukken met Bart, mijzelf en Lena Chamamyan. Die zijn mooi, maar we komen niet helemaal tot de speelsheid die we tijdens de repetities met haar hadden.

Ik spreek na afloop weer met de Hayyat verslaggeefster (vraag: ‘Is het niet gek om in deze kasteelomgeving jazz te spelen?’ antwoord: ……uuuuuuuuuhhhh…..), en we worden door zeker 6 verschillende tv-ploegen geïnterviewd, en ook het concert zal worden uitgezonden op de Syrische televisie. Toch merkwaardig: in de afgelopen drie maanden meer op de Arabische televisie verschenen, dan in mijn hele leven op de Nederlandse.