Daar zijn we dan in Novosibirsk, Siberië, in het centrum van Rusland. Vrienden moeten al tijden lachen als ik ze vertel dat ik in Siberië ga spelen, en het klinkt mij zelf eigenlijk ook nog steeds een tikje ongeloofwaardig in de oren. Het Sib Jazz Festival? You must be joking!
Toch is het er echt, wij spelen er, en het heeft verder een goede programmering ook: Al Foster, Dee Dee Bridgewater, het World Saxophone Quartet met David Murray. En verrassend genoeg ook allerlei dixieland bands. Kennelijk in de mode hier. Grappig genoeg eindigde het boek dat ik net uit heb met een verbanning naar Siberië, en staat er in de Volkskrant een artikel met als titel ‘domweg gelukkig in Siberië’. Siberia is hot!
Dat laatste moeten we niet al te letterlijk nemen overigens. De temperatuur is hier de laatste twee dagen plots van 20 naar 3 graad Celsius gedaald, dus het is frisjes. Als we ’s ochtends om 6.30 lokale tijd het hotel binnendruppelen na een letterlijk korte nacht in het vliegtuig door 5 tijdzones heen, zijn er geen kamers vrij. Het hotel hoopte kennelijk op een vertraagde aankomst, en heeft de kamers nog verhuurd voor de nacht. De organisatie is gegeneerd, en het hotel ook, maar ze verzekeren ons dat ze kamers vrij gaan maken. Ik wil niet weten hoe, en dat hoeft ook niet, want om 07.00 is er een uitgebreid ontbijt. Daarna krijg ik een kamer en slaap ik een beetje bij tot 13.00 uur.
Bij de lunch om 14.00 is er nog niemand van Baraná, en daarom schuif ik aan bij de aardige leden van de Dutch Swing College Band, die hier ook speelt. Grappig, ik heb ze nooit zien spelen, maar in mijn jeugd hoorde ik ze vaak op de radio. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat ze nog bestonden, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij, want in hun 66ste jaar blijken ze nog volop te touren.
Met de leiders Bob Kaper en Thomas Siffling moet ik ’s middags naar de persconferentie van het festival. De overige musici vergezellen ons. We worden eerst op het kantoor van onze twee geweldige gastvrouwen Natasja en Anastasia getrakteerd op een glaasje Wodka. Op de persconferentie even later zijn de vragen eigenlijk best goed, en de sfeer warm en opgewekt. Bob steelt de show met een prachtige oneliner: ‘Our ideal public is well educated… and a little bit drunk’. Nou ja, daar heeft ie dan al 44 jaar ervaring in de band voor opzitten. Ook vertelt hij leuk over de ontstaansgeschiedenis van de band in de Tweede Wereldoorlog.
We lopen daarna nog met zijn vijven wat door het centrum van Novosibirsk, wippen even de opera binnen en kijken wat rond. Ik begrijp nu wel waaron Anastasia nogal glazig begon te kijken toen ik vroeg of er nog iets was was we echt gezien moesten hebben in Novosibirsk. Miljoenenstad van slechts 118 jaar oud, feitelijk een groot Sovjetmuseum. Maar een prachtig voorbeeld van hoe lelijkheid mooi kan zijn.
Novosibirsk vliegveld bij aankomst in de nacht
Uitzicht vanuit mijn hotelkamer
‘Russian challenge’ heet het merk Wodka
Natasha, een van onze twee gastvrouwen, als tolk op de persconferentie
Links Thomas Siffling, in het midden Bob Kaper
De driftig schrijvende en fotograferende pers
De afdeling ‘wodka’ in de supermarkt