Vanochtend dan toch nog wat tijd om Beiroet te zien. We maken een lange wandeling naar ‘downtown’. Ik weet natuurlijk hoe kort geleden er hier nog oorlog was, maar dat de kogelgaten en halfvernielde gebouwen werkelijk overal te zien zijn overrompelt me toch.
Verder is Beirut een walhalla voor projectontwikkelaars, die op elke opengevallen plek een flat mogen neerzetten. De sfeer van de stad bevalt me erg, maar ik vrees voor hoe het er over tien jaar uitziet. We drinken koffie in een van de nieuwgebouwde shoppingmalls, waarvan ik later hoor dat er sowieso geen Libanezen komen, veel te duur. Ik probeer er zonnebrandcreme te kopen, en wordt naar een zeer exclusief winkeltje geleid, waar ik bijna een obscuur Braziliaans tubetje voor 40 dollar krijg aangesmeerd. Toch maar even wachten, waarna ik voor 15 dollar slaag in een supermarkt.
‘s Middags worden we met zijn zessen in een taxi naar het theater gepropt. Hoewel de chauffeur klaagt dat er twee taxis besteld hadden moeten worden door de organisatie, wordt het toch een erekwestie om ons er in te krijgen. Bij het theater worden we groots ontvangen door theaterprogrammeur Hanane en festivalmedewerkster Myra, met een verukkelijke huisgemaakte lunch. Alle ronkende verhalen over de Libanese keuken zijn niet overdreven: het is exorbitant lekker, en nog vegetarisch ook.
Na een moeizame soundcheck, volgt een heerlijk concert voor een goedgevulde zaal. Voor de toegift nodigen we het publiek uit om te dansen, wat gelukkig wordt opgepakt door onze gastvrouw Hanane. Na haar verschijnen nog wat dames achter elkaar op het podium, dus het wordt een lange toegift. Hanane is zo enthousiast over het concert, dat ze zegt dat ze besloten heeft om ons restaurant te upgraden: we gaan duur eten. We worden meegenomen naar een exclusief restaurant, waar we om twaalf uur ‘s nachts op het dak onder parasols dineren.
Superlekker, en we zijn allemaal in de ban van onze twee prachtige stralende gastvrouwen. Hanane (ik schat haar rond de vijftig, beetje moeilijk te beoordelen vanwege haar hoofddoekje) is actrice, naast haar organiserende werk voor het theater. Geweldig krachtige en humoristische vrouw, met een grote politieke interesse. Ze laat niet na bij elk Libanees gerecht zoals falafel te zeggen dat het Libanees is, en dus niet Joods, en of we dat alsjeblieft aan iedereen willen vertellen (bij deze). Myra (rond de dertig) is enorm levenslustig en spontaan.
Beiroet lijkt oppervlakkig niet getraumatiseerd, maar op de wandeling terug naar het hotel vertelt Myra over hoe ze de laatste oorlog beleefd heeft, en dat het haar moeilijk valt om nog objectief te blijven over Israël. Ze verklaart de uitgelaten sfeer die er in de stad heerst: niemand gelooft dat er blijvend vrede en rust zal zijn, en iedereen probeert met volle teugen van het leven nu te genieten. Relativerende werking.
Beiroet lijkt soms nog westerser dan Nederland. In mijn naïviteit dacht ik een dag eerder nog dat een meisje op het terras ofwel ruzie had gehad, ofwel met haar fiets was gevallen, vanwege haar verband om haar neus. Maar Myra vertelt dat de nieuwste trend is dat alle meisjes eerst hun neus laten doen, en als er nog geld is ook nog hun borsten. Haar eigen grootvader had haar gevraagd wanneer ze wilde trouwen. Myra had gezegd ‘ach dat weet ik nog niet’. Waarop hij zei dat als Myra haar neus niet liet doen, sowieso niemand haar zou willen hebben, en dat hij de operatie wel wilde betalen. Van je familie moet je het hebben.
