Het was geloof ik zo’n vijftien jaar geleden voor mij, maar ik heb met Baraná weer eens op een bruiloft gespeeld…. En natuurlijk een Turkse bruiloft! We…
…spelen sinds een aantal jaren helemaal niet meer op gelegenheden waar onze muziek mogelijkerwijs tot achtergrondmuziek wordt. Dat hebben we besloten nadat we een keer op paleis Soestdijk hebben gespeeld, waar we een concert zouden geven voor de culturele Nederlandse elite. Toen ons ‘concert’ begon, was iedereen zo blij dat er eindelijk een momentje was om te netwerken, dat iedereen zich als één man omdraaide en begon te praten….
(en dit nadat toenmalig minister Brinkhorst, de vader van Laurentien, net een betoog had gehouden dat het toch zo jammer was dat we zo weinig van de Turkse cultuur wisten 🙂
We zijn na drie stukken boos van het podium afgestapt, en ik geloof niet dat behalve de organisatie – die zich uitputte in verontschuldigingen – er iemand iets van gemerkt heeft.
Maar terug naar nu: we waren gevraagd om een concertje van een uur te geven op een Turkse bruiloft. We kregen ondanks vele verzoeken de hele tijd geen gegevens door waar en hoe laat we moesten spelen, tot twee dagen voor de bruiloft, toen het ineens de bedoeling bleek dat we twee-en-een-half uur zouden spelen tijdens het eten. Wat iets heel anders is dan een kort concert geven. Dit zouden we normaal meteen geweigerd hebben, maar dat voelt dan in zo’n stadium toch wel bot, zeker omdat we vriendschapsrelaties hebben met de cirkel om het bruidspaar heen. Ook bleek dat we al vrij vroeg aanwezig moesten zijn, iets wat maar nauwelijks te realiseren zou zijn i.v.m. andere afspraken.
Tja, wat te doen? Uiteindelijk hebben we toegestemd dat we twee sets zouden spelen, zonder muzikale concessies. Wat uiteindelijk ook weer helemaal op de schop ging, omdat Behsat en Sebastian mij op de dag zelf om 16.00 belden met het bericht dat hun auto defect was, ze weer teruggesleept zouden worden naar Friesland, en daar hopelijk een huurauto zouden meekrijgen. De ceremoniemeesteres, die ook pas twee dagen in functie was, kreeg zo ongeveer een rolberoerte toen bleek dat Behsat uiteindelijk pas om ca 20.00 zou kunnen spelen, maar ze heeft zich er aardig uitgered door het gehele programma een beetje te vertragen en de aanwezige harpiste te vragen om wat door te tokkelen. Maar waarom toch altijd maar muziek? Waarom niet gewoon even lekker stilte? Dat is uiteindelijk toch de mooiste muziek?
Nou was het uiteindelijk toch niet echt een doorsnee bruiloft, met dansende Derwishen vooraf, en veel chique Turkse gasten…. die ook geen idee hadden wat ze van onze muziek moesten vinden…. maar uiteindelijk hebben wij met veel lol gespeeld en veel het geheel toch in redelijk goede aarde. Na ons optreden heette de bruidegom, die grote lege ogen had en er duidelijk TOTAAL doorheen zat, nog een aantal musici hartelijk welkom op het feest. ‘En…. wat gaan jullie eigenlijk doen?’ 🙂
Afgelopen vrijdag voor het eerst gespeeld met een oude kennis van Behsat: de Molukse gitarist Jeff Sopacua. Hoe kan iemand zo goed zijn? We speelden een 10/8 voor, iets wat hij nog nooit had gedaan, en binnen 10 seconden speelde ie al de meest waanzinnige variaties die ik nog nooit gehoord had. Jaloersmakend…. Hij gaat meespelen in ons project XENOPOLIS, dat in mei van start gaat. Hoi!