Het nadeel van een 5 sterren hotel is dat alles schreeuwend duur is. In ons hotel in Cairo – waar we vanochtend aangekomen zijn – heb ik internet toegang voor slechts 29 dollar… Flesje bier voor 8 dollar… Snel weg de stad in dus….
We worden op sleeptouw genomen door onze begeleidster Nuron. Zij studeert farmacie, maar heeft een grote liefde voor muziek, en blijkt speciaal voor Baraná festivalvrijwilligster geworden te zijn. Ze neemt ons mee downtown in de heerlijk chaotische wereldstad Cairo.
We zien de brug waar jong Cairo flirt en elkaar ontmoet. Als we moe worden neemt Nuron ons mee naar een bijzonder terras gelegen naast een academie voor beeldende kunst, een ontmoetingsplek voor kunstenaars, waar we ruim twee uur blijven. Niet nodig om rond te lopen als Cairo zelf langs komt stuiven. We zitten met onze hoofden ongeveer in de motorkap van een auto die wordt gerepareerd door een ‘garage’ op de straathoek. In twee uur tijd maak ik 200 foto’s. Fantastisch.
‘s Avonds willen we eerst naar het festival naar een dansvoorstelling, maar dan blijken de kaartjes op. Nuron neemt ons vervolgens mee naar een souk, en een middeleeuwse muziekschool, waar om 22.00 uur nog steeds mensen les krijgen. Een van de leraren speelt een stukje voor ons, en we krijgen een schattige uitleg over Arabische maqams, alsof ik nog nooit van de maqam hicaz gehoord heb 🙂
Voor de soundcheck de volgende dag is er tijd voor de ‘moeder der tourisme’: een bezoek aan de pyramides. Alleen blijkt ter plekke dat we niet genoeg geld bij ons hebben, niet in dollars kunnen betalen, en een pin-automaat 10 minuten verder lopen ligt. Een half uur later volgt de tweede poging, en dan blijkt de grote pyramide pas om 13.00 open. Hadden we toch genoeg geld gehad voor een bezoek aan de kleine pyramide, zoals we nu doen.
Tot mijn grote verbazing zit ik tien minuten later ineens – net als Sebastian – op een kameel, en raak in een conflict over hoeveel dat moet kosten. Gelukkig weet ik dat je hier alleen met je eigen toestemming wordt opgelicht, dus ik houd vast aan dat ik 20 Egyptische pond wil betalen en niet meer, omdat ik er niet om gevraagd heb. Sebastian wist niet hoe het werkt, en is veel meer geld kwijt. Vervelende dreigende sfeer.
Bij het bezoek aan de pyramide krijg ik een hint naar hoe claustrofobie kan voelen. Afdaling door een zeer smalle gang naar de graftombe. Ik heb bewondering voor P-P onze geluidstechnicus, die twee meter groot is…
Kennelijk zijn de pyramide en sfinx-beelden zo bekend, dat ze me ondanks hun omvang toch niet overrompelen. Toch leuk om er geweest te zijn, en de foto’s zijn prachtig.
Het concert is voor een volle bak in een prachtig amfitheatertje in een park. Anja, medewerkster van de NL ambassade vertelt ons dat we op de radio waren, met de aankondiging: ‘Het komt uit Turkije en NL, dus moet het goed zijn’. Onze nieuwe slogan wellicht?
Mijn verwachting was dat het publiek expressief zou zijn, maar het blijkt juist een beetje stijf beschaafd. We maken een fout uit onwetendheid: tijdens het applaus gaan we af in de coulissen. Het Egyptische publiek begrijpt dat echter als weigering tot toegift, zo horen we later. Festivaldirecteur Bazra excuseert zich dat ze het niet had gezegd. Maar de theaterdirecteur haalt ons terug voor de voorgenomen finale met lokale jeugd op trommels. Een en al geglunder en achteraf moet ik veelvuldig op de foto met toeschouwers.
Het concert is opgenomen voor de televisie, maar het is me niet gelukt de producer te spreken achteraf. Zien we dus nooit meer iets van terug helaas.
