Is dit de publiciteitsfoto voor ons volgende project, na Sarap?
{readmore}
De premiere in het Tropentheater ging goed, en was lekker druk (100 bezoekers)! We zijn er nog steeds heel tevreden over. Natuurlijk, zo’n eerste toetsmoment levert meteen weer ideeën op voor wat beter kan, en er ging ook best wel eens wat mis, maar iedereen stapte met een goed gevoel van het podium af.
Soms kan er bij een premiere van een project een soort perfectionisme of in een groep sluipen waardoor je eigenlijk niet meer aan muziek maken toekomt. Of het omgekeerde: iedereen laat alle remmen los, waardoor het wel lekker los, maar ook wel erg puinhopig wordt… Ik heb het beide meegemaakt, en zal het vast ook weer beide meemaken, maar gelukkig nu niet 🙂
Achteraf was er een ‘meet en greet’ waarbij ik een hoop hartverwarmende reacties kreeg. Daarbij vond ik het toch ook wel weer interessant om te merken met wat voor een soort verschillende verwachtingen sommige mensen naar een concert van Baraná komen. Er was iemand die een beetje teleurgesteld was dat het in zijn oren te ‘folky’ was, er was daarna iemand die teleurgesteld was dat het zo weinig traditioneel was. Tja… we kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Gelukkig wel Ursula, die maar liefst vijftien man publiek had meegenomen, voor haar verjaardagsfeest. Hoera!
De volgende dag hadden we de volgende proef: een live radio-optreden bij het programma Dichtbij Nederland. Live radio, dan moet je dus echt goed spelen, want meestal speel je tegen een verschrikkelijk slechte geluidsman in, en er zijn geen tweede takes. Concentratie dus, en dat tussen tien en twaalf ‘s avonds, voor slechts vier stukjes. Ik hoor net de opnames terug, en die klinken te gek (wat heel knap is voor een soundcheck van een half uur), dus godzijdank een heel goede geluidsman. Chapeau!
Even dachten we nog dat we na één stuk weer mochten inpakken (‘de regisseur gaat jullie vertellen waarom jullie tweede optreden in het eerste uur niet doorgaat’), maar dat bleek slechts een onhandige formelering voor een tijdsprobleem. Daarna zaten de regisseur en de gastvrouw samen hard te juichen, dus het viel toch wel in goede aarde.
Foto’s heb ik niet van de premiere, maar wel van ons bezoek aan Afra Mussawissade in Keulen, het weekend vóór de premiere van Sarap. We hebben samen gewerkt aan grooves en sounds voor Xenopolis, ons popproject met Ceylan Ertem, volgend jaar mei. Later meer daarover!
En ook nog een om te bewijzen dat het nu echt herfst is…
