Baraná maakte haar Duitse debuut ergens tussen Mülheim en Essen op het Melez Festival… in een rijdende trein. Daarbij krijgt het woord swing weer een heel nieuwe dimensie: Meinrad schommelt regelmatig van de ene kant naar de andere kant in de coupé.
Maar we zijn toch heel blij, want de beschikbare podiumruimte blijkt veel groter dan de foto van de trein deed vermoeden.
Het is een beetje een media-event, met meer pers dan gewoon publiek tijdens ons optreden, maar het is toch gezellig. In Essen op het perron kijken we naar hoe het publiek een salsadansworkshop krijgt (‘eins zwei drei … fünf sechs sieben …’ Zou op elk perron verplicht moeten zijn, lijkt me de oplossing voor een hele hoop maatschappelijke problemen. Een fotograaf herkent mij als de saxofonist, en doet een hele fotosessie met mij, de ondergaande zon en het station. Hij liet me al wat mooie foto’s zien.
Op de terugweg lopen we door de andere coupés, met over de trein verspreid een zigeunerjazz duo, een discussie over wereldmuziek in dance music (discussie van niks: beetje dj’en en loungen) en interviews met musici uit de hele wereld, ook weer alleen een media-event. Nog een beetje aangeslagen door alle idiote cultuurbezuinigingsplannen van de laatste tijd, levert het bij mij een beetje rare stemming op, die gelukkig weer wegtrekt tijdens het gezellige bandetentje erna.
De volgende avond spelen we Sarap in het ISS in Den Haag bij stichting Prospero. Die hebben er een heel programma over sufitradities van gemaakt, n.a.v. ons programma over Omar Hayyam. Zo hebben ze ook een Draaiende Derwishen groep uitgenodigd, en wel van de nogal dogmatische Milli Görüs. Als die hadden geweten dat wij over de geneugten van wijn zouden gaan zingen, waren ze nooit gekomen! De organisatrice heeft in de pauze na hun concert dan ook het een en ander aan hen uit te leggen, maar uiteindelijk verlaten ze zonder problemen het pand. Overigens zonder ook maar een seconde naar ons programma te luisteren… Het is nogal een galmzaal, maar de ruim 130 man dempt de galm wel, en de interactie met elkaar en het publiek is heerlijk.
Volgende dag een stralende zon op een dag die wordt aangekondigd als de laatste mooie dag van het jaar. Helaas dus slechts een twintigtal bezoekers, maar de sfeer is subliem in het Haarlems Mondiaal Centrum met de bevlogen Arno Duijvestein. Geweldige plek, geweldig publiek.
