Ceylan Ertem heeft mijn hart volledig gestolen! Sprankelend, inventief, integer, en ook nog eens superaardig….De laatste dagen heb ik haar en haar vriend Doruk steeds naar de speelplekken gereden, en dat gaf ook wat mogelijkheden om op een rustige manier de taalbarriere te doorbreken, met Doruk in de rol van tolk. Leuk om te horen over haar ervaringen in Istanbul, en hoe ze over haar muziek en haar toekomst denkt. Knap hoe ze haar eigen weg vindt in de scene in Istanbul, die eigenlijk niet op experimentele muziek is gericht. Een paar optredens in de tour waren erg slecht bezocht, maar daar reageerde ze heel cool op: ‘zo vaak meegemaakt’. Niet lang meer, als je het mij vraagt. Wat een talent…
We hebben tussen de optredens in door ook nog een CD-registratie gemaakt van het project, in studio 150 in Amsterdam, waar ik nog nooit eerder was geweest. Behalve de te verwachten parkeerellende in hartje Amsterdam, is het een heel fijne studio, met fijne sfeer en fijne medewerkers. Ik heb een erg goed gevoel over de opnames, hoewel ik bijna niks heb teruggehoord. Ik zal ze wegens drukte pas in juni kunnen horen waarschijnlijk.
Aan het eind van de tour begon Ceylan flink verkouden te worden. Tijdens de laatste opnames in de studio merkte ik al dat ze steeds zachter begon te zingen, en toen Behsat vroeg hoe het met haar ging, zei ze dat ze al een uur hoofpijn had. Gelukkig zaten de opnames met haar er toen al op, dus kon ze naar huis. Ik heb haar later wel op het hart gedrukt dat ze eerder haar grenzen moet aangeven. Bij het laatste optreden had ze veel last van haar keel, en ik was heel blij dat ze toen op een bepaald moment aangaf dat ze wilde stoppen. Optreden afgerond.
Het was met dit project voor het eerst dat Baraná een popachtige aanpak hanteerde, met niet te ingewikkelde stukken en allemaal doorlopend grooves. Onze vaste fans waren heel enthousiast, dus kennelijk hebben we onze identiteit bewaard,, waar ik blij om ben. Ik ben geïnspireerd door deze aanpak. Ceylan heeft me getroffen met dat ze hele simpele dingen telkens weer net anders weet te interpreteren, zodat ze anders klinken. Toch een wezenlijk andere benadering dan de jazzaanpak, gericht op gecompliceerde innovatie. Ook het compositieproces heeft me geïnspireerd, waarbij de ontwikkeling van de stukken minder melodiegericht was, of in ieder geval niet op te schrijven melodie. Ceylan was overigens tot mijn grote vreugde ook heel enthousiast over het project. Een band met dit soort muzikanten krijgt ze in Turkije niet bij elkaar, dus ze voelde zich in de zevende hemel, zo zei ze. Fijn.
Jammer dat Ceylan vliegangst heeft (of eigenlijk angst voor zowel ‘open’ als afgesloten ruimtes. Als ze te veel vooraan op het podium zit begint het haar te duizelen). Ik zou heel graag heel vaak met haar willen spelen. Helaas zal dat er buiten optredens in Turkije en omringende landen, en heel misschien nog ooit een CD-presentatietournee in Nederland waarschijnlijk niet van komen. Toch naar Istanbul verhuizen?